Kot w śmietanie...

środa, marca 02, 2016 Sagitta's world 11 Comments

... z ryżem i warzywami...

Moim pierwszym domowym zwierzątkiem był... kurczak, fantazyjnie zwany Kubusiem. Znaleziony, kiedy miałam około 7 lat na działce sąsiadów, przygarnięty i udomowiony. Kubuś miał swoje pudełko, w którym spał zamykany wieczkiem z dziurką, przez którą rano wychylał głowę witając nowy dzień. Wyprowadzany był przeze mnie na ogród na smyczce-sznurku. Pewnego dnia Kubuś został na ogrodzie i kiedy skubał zieloną trawę, jego spokój zakłócił kocur, który zapędził go w krzaki. Kubusia szczęśliwie udało się wyrwać z łap bestii. Niestety w walce z kocurem ucierpiało jego skrzydło. Przez kilka dni przechodził rekonwalescencję, smarowany żółtą maścią, przypominając w połowie kanarka. Kilka tygodni później, kiedy był już całkiem zdrowym kurczakiem, stała się rzecz straszna. Odnalazł się właściciel Kubusia. Do dzisiaj nie wiem, dlaczego podjęto decyzję o wydaniu mojego Przyjaciela...

Jakiś czas później, kiedy otrząsnęłam się po stracie mojego kurczaka i podsłuchane słowa wypowiedziane przez właściciela - "odwdzięczę się" i "przyniosę rosół" - przestały już dudnić w mojej głowie, oswoiłam Kubusia nr 2. To był wiejski Kubuś, mieszkający w miejscowości, w której mieliśmy domek letniskowy. Kubuś nr 2 przychodził co rano pod nasz dom, w którym spędzałam wakacje. Mój powrót do szkoły zakłócił nasze codzienne 'schadzki'. Na szczęście do domku jeździliśmy co weekend. Ledwo w piątkowe popołudnie wystawiałam nogę z samochodu, a Kubuś był już obok. Pewnego razu zdarzył się taki piątek, kiedy do domku pojechali tylko moi Dziadkowie, a ja zostałam w Krakowie. Właściciel kurczaka dobrze wiedział o mojej przyjaźni z Kubusiem, dlatego postanowił wraz z Dziadkami zrobić mi niespodziankę i Kubusia sprezentować. Dziadkowie wracając w niedzielę wzięli go ze sobą. Tylko, że... to nie był mój Kubuś! Niby kolor podobny, postura identyczna, ale to nie jest mój Kubuś! On mnie w ogóle nie wita z radością. Aby udowodnić, że to jest podszywający się kurczak, w następny weekend pojechałam z Dziadkami, a słaba podróba została w mieście. Ależ zdziwieni byli, kiedy Kubuś nr 2 chwilę po przyjeździe stał przy mojej nodze... Babciu, Dziadku, oto prawdziwy Kuba! :)

Wydawać by się mogło, że taka przyjaźń od dziecka z drobiem spowoduje u mnie chociaż 'częściowy wegetarianizm'. Moja dieta powinna być przynajmniej pozbawiona kurczaków. No, powinna...

Dlaczego zatem informacja o tym, że Szwajcarzy jedli kiedyś (niektórzy jedzą nadal) koty, była dla mnie tak oburzająca?! Mięso kocie, uważane przez niektórych za zdrowe i smaczne, trafia podobno na bożonarodzeniowe stoły czterech szwajcarskich kantonów w formie bitek lub pasztetu... (nie zdawałam sobie sprawy jako 7-latka, że kota można przerobić na pasztet, bo gdybym była tego świadoma, agresor z opowieści o Kubusiu nr 1 tak by skończył...).

Temat ten został kiedyś poruszony na moim kursie niemieckiego. Ponieważ już o tym wcześniej wiedziałam, nie wywołało to u mnie takiego szoku jak u pozostałych kursantek, które nie miały o tym pojęcia. W ramach ciekawostki i nauki niemieckiego, nasza nauczycielka stwierdziła, że na następne zajęcia przyniesie przepis na kota... (Sama jednak, jak mówi, przepisu nie przerabia na danie). No i przyniosła... Przepis na kota w śmietanie... zgodnie z polską sztuką kulinarną... !? Ooo, Scheisse!

Pod przeszywającym spojrzeniem kilku par oczu, wydobywam z siebie "Ich habe keine Ahnung o co chodzi, przysięgam! Nie jemy kotów w Polsce"... ;)

Zainteresowana jednak tematem kotów w formie dania na polskich stołach, grzebię w internecie. Trafiam na informację, że kot, nazywany był kiedyś królikiem dachowym, a wykwintną potrawą kuchni staropolskiej był królik w śmietanie. Może Szwajcarom w tym przepisie na kota po polsku się królik dachowy z królikiem zwykłym pomieszał? Nie wiem... Szukam dalej i znajduję tytuł "Tadeusz Bór-Komorowski zjadł kota w śmietanie. I nawet o tym nie wiedział...".* A zdarzyło się to podczas Powstania Warszawskiego, kiedy generał miał odznaczyć jednego z powstańców. Z tej okazji miał zostać podany królik w śmietanie. Ale z uwagi na to, że królik był nie do zdobycia, wykorzystano do potrawy mięso podobne w smaku do mięsa króliczego - mięso kocie. Śmietana była w tym czasie równie niedostępna - krowy, jakie pozostały w mieście były pilnie strzeżone, a ich mleko podawane było tylko dzieciom. Powstańcy zamiast śmietany wykorzystali olejek do opalania i na nim usmażyli mięso... Generałowi podobno danie smakowało...


PS. Po chwili zastanowienia, powyższy tekst trafia nie do kategorii "Przepisy", ale "Szwajcaria"...

*http://ciekawostkihistoryczne.pl/2015/08/01/tadeusz-bor-komorowski-zjadl-kota-w-smietanie-i-nawet-o-tym-nie-wiedzial/